Nieuws uit Kenia

Na een stilte van enkele weken weer nieuws uit Kenia. Dat doet goed.

Lieve vrienden, familie en betrokkenen,

Lucy en Joan
Een stille maandagmiddag op de bank met een bakje koffie. Kenners zullen weten dat het heerlijke Keniaanse espresso is met een dikke schuimlaag melk. Sommige tradities proberen we ook in Kenia voor te zetten, zo ook lekkere koffie!
Jesse doet z’n middagdutje en JanJaap is op pad samen met Bernard en Juliette. Juliette is onze nieuwe medewerkster. We hebben haar op proef aangenomen als slaapwacht.
Met z’n drieën zijn ze naar de stad om Lucy, een van de mama’s, naar haar nieuwe huisje te brengen. Lucy vertelde dat haar broer een plekje voor haar had gevonden en dat hij bereid was om haar huur voor de eerste maand te betalen. Ze vroeg ons of wij haar wilden brengen.
Wij zullen dan voor spulletjes zorgen die zij dan kan gaan verkopen. Bernard is degene die haar daarbij zal begeleiden en helpen. Het geeft ons hoop om te zien dat deze vrouw nu ook zelf actief naar oplossingen gaat zoeken. We proberen iedereen er van bewust te laten worden dat zij zelf een groot deel van de oplossing zijn. Wij willen helpen, maar zij moeten het zelf doen.

Net als Lucy hebben we ook Joan zo geholpen. Joan is 21 jaar en heeft een 3-jarig zoontje, Elvis. Toen zij 17 jaar was is ze weggelopen van huis omdat er niks meer te eten was. Joan voelde zich erg verantwoordelijk en zou zelf wel geld gaan verdienen in Nairobi… Terwijl haar moeder dacht dat zij een goede baan had en het voor mekaar had, leefde Joan dus voornamelijk van de prostitutie en bedelen.
Hoewel ze al langer uit deze situatie wilde, had ze geen idee waar ze dan naartoe moest. We hebben haar aangeboden om haar terug naar huis te brengen (zo’n 3 uur rijden van Nairobi) om aan haar moeder te vragen of zij thuis mocht komen. De familiegeschiedenis is nogal tragisch: haar vader is al een aantal jaar geleden gestorven en haar jongere broertje van 17 is vorige week maandag overleden na een ongeluk met een auto. Vandaag is hij begraven. We willen ook dit gezin helpen met het opzetten van een handel in groente en fruit.

De conferentie
Vorige week donderdag is de conferentie geweest waar we in de vorige nieuwsbrief over schreven; een dag die we samen met een kerkje in Kawangware hebben georganiseerd voor de vrouwen van de straat. Het was een groot succes! Met een gehuurde bus konden we ze alle 30 meenemen naar het kerkje waar ze eerst heerlijke Keniaanse thee (heel veel melk, suiker en wat kruiden) met broodjes kregen. Daarna barstte het feest los: de vrouwen begonnen te dansen en ze zongen heel hard met de cd mee. Ze zongen over de liefde van Jezus en voor elkaar.
Vervolgens hebben we het verhaal van Jezus verteld over hoe Hij de voeten van de discipelen wasten. Dat Hij daarmee wilden vertellen hoeveel Hij van hen hield en dat Hij is gekomen om hen te dienen. In navolging hebben wij daar toen hetzelfde gedaan met ons team en de pastor: we hebben al hun voeten gewassen. Wat een wonderlijke situatie! Maar de strekking was duidelijk: wij zijn er om hen te dienen en de Liefde van Jezus tastbaar te maken.
Na een heerlijke warme maaltijd die de dames uit de kerk hadden klaargemaakt (borden vol werden er gegeten, alles ging op), hebben we met onze gasten gebeden, waarbij tranen van pijn, angst en hopeloosheid over hun wangen stroomden. Ze wilden zo graag hun verhaal doen, we zagen de compassie groeien, ook bij de vrouwen onder elkaar. We waren sprakeloos van de verhalen, de sfeer en alle emoties.
Bij Kenianen, en zeker onder de straatvrouwen is het tonen van emoties een teken van zwakte, dus dat ze zich hier zo lieten gaan was echt doordat de sfeer zo veilig voor hen voelde; wat een enorm wonder!
Ten slotte hadden we koordjes en kraaltjes meegenomen en we hebben met z’n allen kettinkjes gemaakt… ze vonden het geweldig.

Nairobi by Night
Omdat we nu al een tijdje contact hebben met de vrouwen, komen we steeds meer over hun achtergrond te weten. Zo leren we ook dat het heel ‘normaal’ is dat meisjes al op jonge leeftijd op straat terecht komen en dus ook in de prostitutie. Ook onze vrouwen zijn vaak al vanaf jonge leeftijd dakloos. Maar deze jonge meiden kom je overdag nauwelijks tegen; pas ’s avonds komen ze tevoorschijn om hun schamele inkomsten te verdienen. Omdat we hen toch willen ontmoeten, en omdat we juist die jonge meiden uit hun schrijnende situatie willen redden, ben ik afgelopen zaterdag ’s avonds laat Nairobi ingegaan, samen met een klein team.
Ik moest gewoon met eigen ogen zien wat voor velen verborgen blijft in de nacht, en ben daarom samen met Kamou (een van de groepsleiders van de vrouwen die ook al 20 jaar op straat in Nairobi leeft), Peter (een chauffeur) en Juliette met de auto de binnenstad ingereden.
Nou is Nairobi gevaarlijk ’s avonds; weinig mensen halen het in hun hoofd om er na achten nog op uit te gaan. We moesten dan ook veel angst overwinnen om na 10 uur de straat op te gaan. Wat we zagen was zo verdrietig. Nairobi is op alle fronten een vreselijk duistere stad. Kinderprostitutie is hier een groot issue. Kenianen denken dat sex met kinderen veilig is omdat zij geen aids hebben. En de taxichauffeurs en hotelbewaking willen wel bemiddelen tussen de bedelende kinderen en de toeristen. Hartverscheurend!
Wij zijn Amsterdam gewend, waarvan veel Nederlanders vinden dat het een gevaarlijke stad is, maar dat is niks vergeleken met Nairobi. Er is ’s nachts een politie-eenheid op de been, de zogenaamde city counsel, die een soort van ordehandhaving doet: met of zonder reden slaan ze mensen in elkaar; een instantie waarvan dus helemaal geen veiligheid uitgaat. Verder is er heel veel prostitutie en door alle chaos heen lopen vele dakloze kinderen.
Ik heb ook gezien hoe de vrouwen slapen. Het had die avond geregend (het zijn de korte regens zoals we in november/december gewend zijn) en alles was blubber. En in die modder lagen ze allemaal, op een rijtje. Zelfs de twee pasgeboren babytjes waar we al mee hadden kennisgemaakt. Mijn hart brak. De nood is nog zoveel groter dan bij daglicht te zien is!
Vandaag hebben we een hal bekeken die eerder al gebruikt is door een zendingsorganisatie, en er is grote kans dat we van deze ruimte gebruik zullen kunnen maken. De hutjes die we nu huren zijn te klein...


Ons eigen leven
In de binnenstad hangt een grote billboard tegen een flatgebouw van een Johnnie Walker-advertentie, met de tekst ‘Keep Walking’.
We zijn wel moe, dit pionierswerk is mentaal heel inspannend (vaak slapen we al tussen 9 en 10 uur ’s avonds), omdat het ons voortdurend bezighoudt. Maar telkens als ik die tekst zie, is het of God ons toespreekt: gewoon doorlopen, Ik ga met je mee.
We zijn blij dat we een leuke kerk hebben gevonden, waardoor we nog wat leuke mensen om ons heen hebben. Zo hebben we een Nederlands stel ontmoet met wie we het goed kunnen vinden. Zij zijn een kinderdorp aan het bouwen, buiten Nairobi. Ze wonen dus wel ver weg, maar we zijn blij met het contact; kunnen we af en toe lekker Nederlands kletsen.

Ten slotte
Graag willen we om jullie steun vragen, we hebben echt de kracht van gebed nodig! Gebed voor de voortgang van onze projecten en ook voor ons, gezondheid, energie en emoties. Reden om te danken is er ook: we ontvangen ook al veel steun en bemoediging; we zien echt dat er geen tekorten zijn.
Toch stellen we je deze vraag: als het in je hart leeft, zou je dan ons ook financieel willen steunen? Het aantal vrouwen dat we onderdak willen bieden groeit, dus zijn er bedden, matrassen en nog meer nodig!

Tot over 5 weken alweer… dan zullen we onze voeten op de gure Nederlandse bodem zetten!
Oja: vandaag vierden we ons 3-jarig (!) huwelijk, we hebben er een feestje van gemaakt!

Heel veel liefs,

Esther, JanJaap en Jesse Goudsbloem
info@altijdgenoeg.nl / http://www.altijdgenoeg.nl/