Hoewel het gezinshuis loopt, speelt er altijd wel het nodige. Belangrijk is dat de basis staat, de routines er nu in zitten en alles loopt. En als er dan iets langs komt kijken we wat dat betekend.
Zo kregen we de afgelopen weken opeens een crisesplaatsing voorbij. In eerste instantie in het weekend. Willen we dat? En kan dat organisatorisch? Kunnen wij het er bij hebben, en wat betekend het voor de andere kinderen. En hoe ga je keuzes maken, als er beperkte informatie is over het te plaatsen kind? Uiteindelijk ging de rechterlijke uithuisplaatsing enkele dagen van tevoren niet door, dus hoefden we geen definitieve keuzes te maken. Maar zo'n denkproces roept wel weer nieuwe vragen op over wat we wel en niet willen.
Dat speelt ook op andere vlakken. Kunnen er zaken anders, vragen over meer logeerhuiszorg? En wat vinden onze eigen kinderen? En hoe is de gezinssamenstelling nu en vindt iedereen daarin zijn plekje. Blijven observeren, nadenken en bespreken. Nieuwe impulsen kunnen daar goed bij helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten