Vrijdag kwam ik in trouw een heel herkenbaar artikel tegen over dyslexie. Strekking: Op elke school wordt het wiel opnieuw uitgevonden. Veel scholen hebben wel een dyslexieprotocol, maar zijn niet op de hoogte van nieuwe hulpmiddelen en software. Veel hangt af van de energie de de leraar erin wil steken.
Het artikel focust op de basisschool, maar kan net zo goed op andere opleidingen geprojecteerd worden. Mijn vrouw heeft vorig jaar haar opleiding afgerond aan het ROC en is dit jaar weer met een volgende opleiding gestart. Op hetzelfde ROC nog wel. Groot was ook de verbazing dat het hele circus van testen en beoordelen weer opnieuw dreigt te beginnen. Het was zelfs onduidelijk of haar dyslexiekaart (daar staan haar hulpmiddelen op die ze mag gebruiken) nog wel geldig is bij deze nieuwe opleiding.
Met hulp van de speciale dyslexiebegeleiding wordt er nu wel voortvarend actie ondernomen. De dyslexiekaart mag ze houden, en er volgen nog enkele testen of zij in de onderwijssituatie en op het werk nog extra begeleiding of hulpmiddelen nodig heeft. Het was ook heel leuk om het verzoek te krijgen om een interview. Het ROC is bezig met het schrijven van nieuw beleid voor de opvang van dyslectische studenten, en wil daar draag de input en kennis van mijn vrouw bij gebruiken. Complimenten aan het ROC dat zij ook de gebruiker inspraak hierin geven. Daar kunnen veel beleidsmakers een voorbeeld aan nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten