Nieuws uit Kenia! (2)

Er is weer nieuws uit Kenia. Met kerst komen JanJaap en Esther weer thuis.

Nairobi, 11 december 2009

Het aftellen is nu echt begonnen: na ongeveer 13 weken Kenia zit onze reis er bijna op. Het was een enorm avontuur. We zijn 17 september begonnen aan een pilot-project onder de straatmoeders. Na een jaar voorbereiding zijn we uit geloof teruggegaan naar de plek die we een jaar eerder ook hadden bezocht; een rotonde ergens in het midden van de drukke stad. We wisten zo zeker dat we hier moesten zijn.

De eerste twee weken werden we vergezeld door een cameraman van de EO, en logeerden we bij een lief Nederlands gezin dat ons heel hartelijk ontving en ons de eerste weken een heel mooi begin heeft gegeven. Later kregen wij een klein appartement op de begane grond van een groot woonhuis. Het was een heerlijk plekje, zeker voor Jesse. Hij heeft heerlijk buiten kunnen rennen samen met andere kinderen van de compound.

Een God van hoop

Als we terugkijken naar het begin van onze reis dan is onze conclusie dat we onderweg zoveel hebben moeten leren. De Keniaanse manieren, ideeën, infrastructuur; alles is zo anders dan bij ons.

Maar we waren erg gemotiveerd om de vrouwen en kinderen van de straat te krijgen en te helpen een bestaan op te bouwen. Dat dat niet zo simpel zou zijn als het klinkt, daar waren we op voorbereid. Maar als God een God van hoop is; als Hij het op ons hart legt om te gaan; als Hij ons hart daarbij vervult met compassie – wat zou ons stoppen?

De Keniaanse cultuur is keihard. We blijven verbaasd over hoe liefdeloos en onbarmhartig de mensen onderling kunnen zijn. Het fundament dat je ouders van je houden en voor je zorgen is hier vaak niet vanzelfsprekend. Velen leren al jong dat je om te overleven echt voor jezelf moet kiezen; met die houding is het vervolgens moeilijk te aanvaarden dat God wél trouw, genadig, barmhartig en ongelooflijk liefdevol is. ‘En doordat de wetteloosheid toeneemt, zal bij velen de liefde bekoelen’, staat er in Matteüs 24:12. Er is bijna geen kennis van de liefde van God!

In de loop van ons verblijf werden we bekenden voor de mensen op de rotonde. Wij leerden de groep kennen en beetje bij beetje lieten ze ons toe in hun leven. Ze vertelden hun verhalen, achtergronden, idealen en dromen. We gingen langzaam verbindingen zien, de relaties onderling begrijpen. En we zagen dat ze allemaal gevangenen zijn in hun eigen leven; je kan de ander niet vertrouwen, maar zonder de bescherming van de groep ben je nergens. Het enige wat ze hebben is elkaar, maar we zagen de intense eenzaamheid van al die vrouwen. En de meeste willen zó graag anders, maar uit angst om verlaten te zijn, komen ze niet uit hun cirkel.

We zijn geshockeerd, maar de liefde voor dit volk is alleen maar groter geworden. Het is ons verlangen mensen in Gods tegenwoordigheid te brengen en ze te laten zien en ervaren wat Gods Liefde doet. Dat de werkelijke armoede is elkaar niet lief te hebben!

Al was ons doel om de mensen hier te helpen, we kwamen er door de tijden heen achter dat God ook een doel voor óns had. Er waren momenten dat we ervaarden alsof we in de wijnpers zaten, waardoor onze diepste motieven en verhulde karaktereigenschappen bloot kwamen te liggen. Dingen zoals intimidatie, angst en ongeduld – ik noem zo maar een paar.

De urgentie van God om ons puur en geheiligd te zien was voelbaar aan alle kanten. Maar het is ons werkelijke verlangen dat God aan ons schaaft, zodat we werkelijk Jezus kunnen volgen. Ook al doet het pijn om je eigen onvermogen helder voor ogen te krijgen.

Hoe hopeloos de situatie ook leek in het begin (iedereen heeft mee kunnen kijken via de tv-uitzending!), hebben we in totaal 12 mensen van de straat geholpen. Dat heeft ons zo bevestigd in ons werk! We hebben geholpen met de middelen die we hadden. En dan is een matras, een goed advies en een ritje naar het ziekenhuis misschien lang niet genoeg, maar deze 12 hebben weer hoop gekregen dat dingen anders kunnen; sommigen zijn herenigd met hun familie, hebben wat werk kunnen vinden, kinderen gaan weer naar school.

Nieuwe plannen

Het kost tijd om een goede visie te ontwikkelen waarin een we op een structurele manier vrouwen en meisjes kunnen helpen. Een gebouw of eigen ruimte is essentieel. Met die gedachte zijn we op zoek gegaan naar een geschikte plek om te kijken wat er allemaal mogelijk is. Zo kwamen we twee weken geleden terug op een landgoed in Banana Hill.

Banana hill is een zeer vruchtbaar heuvelachtig landschap vol thee- en koffieplantages. En op een mooie heuvel is ook perceel voor ons beschikbaar.

We hebben mooie dromen ontwikkeld. Het mooiste zou zijn als we een afkickcentrum kunnen openen, waarin vrouwen opgenomen kunnen worden, waar ze therapie krijgen en in workshops een vak kunnen leren. De grond is er vruchtbaar, dus we zouden daar ook groente en fruit kunnen verbouwen. Veel vrouwen hebben het zo nodig om structuur in hun leven te krijgen, waardoor ze meer discipline en doorzettingsvermogen ontwikkelen om werkelijk een andere toekomst te schrijven.

Afscheid

Voor nu is het goed om onze laatste dagen hier te benutten om alles wat we zijn begonnen af te ronden, en om afscheid te nemen van de mensen die ons in zo’n korte tijd dierbaar zijn geworden. Ons werk dragen we over aan Bernard, die tijdens onze afwezigheid gewoon doorgaat; twee keer in de week voedsel brengen, het counselen van de vrouwen, medische hulp bieden (bijv. vrouwen naar het ziekenhuis brengen). Eind januari hopen wij vervolgens terug te gaan om ons werk daar uit te breiden.

Het is zo dubbel; we vinden het jammer om het werk dat we net begonnen zijn, alweer te moeten staken, maar we zien natuurlijk ook ontzettend uit naar al onze familie en vrienden in Nederland die we zo gemist hebben. Bovendien is het tijd om heerlijk uit te rusten en bij te komen van alle intensiteit, en te genieten van de feestdagen (en misschien sneeuw?).

Graag willen we jullie bedanken voor al het gebed en giften. We willen jullie laten weten dat we in de tijd dat we hier waren niks te kort zijn gekomen. Er was inderdaad ALTIJD GENOEG om te doen wat we moesten doen!!! GOD IS GOED!

Heel veel liefs,

Esther, JanJaap en Jesse