Eerder zou ik een hele luchtige gezellige brief hebben geschreven, maar wat we vorige week hebben meegemaakt, verandert de toon van deze brief totaal.
Onze reis, de voorbereidingen erop en onze aankomst is prima verlopen; we werden van het vliegveld opgehaald door onze Amerikaanse vrienden. En gelijk hadden we het gevoel of we eigenlijk helemaal niet weg waren geweest. Kenia is ondertussen vertrouwd geworden.
Ons eerste agendapunt was een ontmoeting met een Canadese die al weken had zitten wachten op onze komst. We hoorden via via dat haar huisje vrij zou komen, eind maart, en we moesten gelijk beslissen of we het wilden hebben. Het is een hele leuke stek met een kleine tuin, waar heel veel animo voor was; een mooi verblijf op een goeie lokatie, goed beveiligd, en voor een hele schappelijke prijs. Het was dan ook een wonder dat de huisbaas óns als huurders wilde. We zijn God ontzettend dankbaar want eind maart kunnen we erin! En gedurende ons hele verblijf zal dat onze plek blijven.
Daarnaast hebben we een aantal afspraken staan met mensen die ons kunnen gaan helpen met visums en registraties. Het kan een lastige weg zijn, maar met de juiste informatie en contacten scheelt het een hele weg van corruptie en vertraging.
Zo verliepen de eerste dagen heel voorspoedig, maar vorige week dinsdag werd een verdrietige en shockerende dag. We zouden alle vrouwen van de rotonde weer ontmoeten, maar ’s morgens belde Bernard ons op dat Esther Jokey haar baby, Phillip, van 5 maanden heeft verloren, gestorven aan longontsteking.
Esther hebben we een paar nieuwsbrieven terug aan jullie voorgesteld, met een foto van haar en haar zoontje, weet je nog? Haar hebben we succesvol van straat kunnen halen en baby Phillip kenden we goed. We zijn natuurlijk intens verdrietig met haar; eerst had ze in oktober haar vriend verloren, en nu haar baby. Wat kan je zeggen tegen iemand die alles in haar leven is kwijtgeraakt terwijl ze nog maar 21 jaar is?
Zaterdag hebben wij baby Phillip begraven. Er was niemand die de ceremonie kon leiden, dus hebben we er met elkaar een simpele ceremonie van gemaakt.
De ontmoeting met de vrouwen was mooi, ze waren erg blij dat we terug waren. Het is denk ik de zwaarste steen van vertrouwen die we nu hebben gelegd. We hebben ons woord gehouden: we zijn voor hen teruggekomen. De kinderen die bij het gezelschap horen renden echt op ons af, en vóchten bijna, om ons maar ergens te kunnen vastpakken. Dat kwam recht uit het hart!
Nu willen we echt graag een een lokatie vinden in de stad die we minstens een dagdeel per week kunnen huren, waar we een progamma kunnen draaien,waar ze onderwijs krijgen en counselling 1-op-1 kunnen krijgen.We zijn in gesprek met een kerk die aan de rotonde ligt die ook enthousiast is om mee te werken. Deze week een vervolg daarop. We kijken er erg naar uit om de volgende stappen te gaan zetten, en om ook voor de vrouwen een veilige ontmoetingsplek te creëren.
We bidden dat het een plek wordt waar ze God mogen gaan ontmoeten.
We verbleven de eerste week in een guesthouse speciaal voor zendelingen. Het is een erg mooie plek waar Jesse heel veel speelruimte had.
Maar helaas was er een misverstand en was het guesthouse overgeboekt. Zaterdag moesten we halsoverkop verhuizen. Gelukkig was ons oude vertrouwde plekje die morgen net vrijgekomen, waar we tot 25 maart zullen blijven, om daarna in ons nieuwe huis te trekken. Voor Jesse was het helemaal thuiskomen; hij wist precies zijn oude vriendjes weer te vinden en had ook geen enkel probleem met slapen.
Een auto hebben we ook kunnen huren (zie boven!). Het is even wennen met links schakelen (onze vorige auto was een automaat), maar we zijn er erg blij mee.
Bedankt voor al jullie gebed!
p.s.: We hebben nog een paar specifieke gebedsverzoeken:
• troost voor Esther Jokey en verwerking van haar verdriet
• ruimte in de stad om te huren
• inboedel voor ons nieuwe huis (koelkast, meubels)
• een probleemloze registratie van Stichting AltijdGenoeg
Heel veel liefs!
Esther JanJaap en Jesse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten